Klimaatverandering

Daar gaan we bijna naar toe!  

Nog even en we zijn weer terug in Nederland. Jammer. Want we genieten hier zo!  En dan die verandering van: in je topje in de zon+ontbijt met verse aardbeien naar ...de kachel aan en een trui opzoeken. Van files door auto’s + rijen bij de kassa, naar.... al 1 uur niemand gezien, en de door het personeel ingepakte tasje aanpakken na het afrekenen bij de kassa. Van om de dag schone lakens...!,(hebben we 15x gehad)+  welk restaurant eten we vanavond naar ....rode kool met een  gehaktbal en appelmoes( van gedroomd) en op tijd naar je werk. 

Donderdag zijn we van het Coromandel schiereiland naar een schiereilandje, echt klein, boven Auckland gereden. De tip van Bill om te stoppen bij Shorebird Centre onderweg halverwege, was een prima aanrader. Pukorokoro Miranda is een baai met laag water en slikken, waar duizenden  grutto’ s komen uitrusten. Na hun 11.000 km vliegtocht vanaf Alaska, non-stop  in 1 keer!! is het tijd om te rusten. En je verenpakket te vernieuwen. Dus per veer wisselen ze de versleten exemplaren voor een nieuwe. Zodat ze tijdens de rust nog wel mobiel zijn om te foerageren. Dat duurt 100 dagen. Dat is wat anders dan je zomercollectie te wisselen voor de winter editie, want wij zijn in 1 middagje klaar, toch?        Trouwens de grutto zijn of haar spijsvertering staat stil om energie te sparen, tijdens het reizen.     Dat is bij Martin en mij gelukkig niet zo.   Wij verzamelen energie😉                                                                                                                          De juveniele grutto’s, de jonkies van de laatste leg, zijn ook meegevlogen. 14 weken oud. Dat is pas COOL! Volgeladen met de rupsen van de uitbraak in Siberië of Alaska, kunnen ze gewoon meevliegen. En dan is er rust bij Miranda!  Wij keken vanuit een kijkhut en de daar aanwezige “boswachter” legde zoveel uit, dat het je duizelde. Ze stelde telkens ook de mega verrekijker op zo een manier  in, zodat we beeld kregen bij de verhalen.  En ze wees er op dat er dit jaar maar 3% van je jongen zijn gearriveerd. Ja slechts 3%.  Ze hebben het minder overleefd dan jaren hiervoor. Door de klimaatverandering zijn er niet genoeg rupsen te eten in het Noorden en halen ze de tocht niet. Of ze wachten omdat het nog zo veel stormt, wat komt door de wisselingen in ons weer, en zijn dan te laat en de kou is dan hun belager in Alaska. Deze “ bar tailed godwits” de grutto’s, veranderen minder snel, passen zich minder snel aan, dan dat onze klimaatverandering in hoog tempo voortschrijdt. Een probleem! 

Al met al zijn wij gearriveerd in een ‘paleisje’ op de heuvel met een balkon grenzend aan het bos. De vogels vliegen af en aan, het is een gekwetter en gefluit, dat je steeds weer moet kijken waar dat vandaan komt. Aandachttrekkers zijn het! Ook die zo krast , met dat knerpje op t eind, van weken geleden, zit erbij!                                                                                               Het weer zou wat minder zijn vandaag, onze laatste vakantiedag, maar we hebben heerlijk gewandeld in een nationaal park, zonder jas in de zon en onder de bomen. Een park zonder roofdieren, geen ratten, katten en possums. Alles hermetisch afgezet met hekken. En dan is er weer een vogelveilig milieu. En  zijn er weer kansen om gewoon op te groeien zonder opgevreten te worden. En we zagen er veel en hoorden er nog meer. Eigenlijk is het wandelen met zangbegeleiding. Martin kreeg Vierdaagse herinneringen! Prachtig!

De possums zijn een enorme ramp hier. 8 miljoen van die beesten, de buidelrat, die ELKE nacht 4 miljoen kilo bladeren eten van de bomen, eieren roven enz. Een van onze gastvrouwen vertelde op een morgen dat possums alle bladeren van haar bessenstruik hadden gegeten en van haar citroenboom van elke citroen  1 hapje! Dat is zijn laatste dag vandaag besloot zij. Ze krijgen meerder nesten per jaar, en hebben alleen de mens als vijand. Lorraine zei dat je pas Nieuw Zeeland uit mag, als als je een stempel hebt van 1 gedode possum. Is ons nog niet gelukt........

We hebben vakantie gehouden, nee, gevierd!! Elke dag feest. Al die Agapanthus als bermbegroeiingen, al die dieren live, de helicoptertocht, de schatten van gastvrouwen, het heerlijke eten, de wijnen, de schapen, de bed en breakfasts, al die scrummbled eggs, en al die vriendelijkheid.....die oneindig vele bochten, laatst een berg op met 47 bochten van soms meer dan 180 graden, de kiwi’s, de niet-te-onthouden plaatsnamen, overal om je heen water , soms uit de hemel:),  maar ook zoveel zon, het was prachtig!!

Terug naar huis, we gaan het beleven, de jetlag tegemoet, maar jullie allemaal bedankt voor het mee-leven of mee-lezen, en we hebben veel verteld en laten zien, maar dat is maar een fractie van wat we meenemen naar huis en in ons hart bewaren!